Fenomen somatycznego wnętrza, podskórnych tkanek czy trzewi można uznać za oczywistą konsekwencję metafizycznego zwrotu, który wpłynął na całokształt dwudziestowiecznej kultury. Ważna dla polskiej poezji współczesnej kategoria mięsności uobecniała degrengoladę wyniesionego z wojny ciała i służyła demaskacji niewiarygodnego już humanistycznego paradygmatu. Zainteresowanie tabuizowanymi przez wieki wnętrznościami czy ludzką fizjologią odzwierciedlało zwłaszcza potrzebę kwestionowania tradycyjnych reprezentacji podmiotu. Jego nazbyt uładzona i spirytualizowana cielesność mogła bowiem wyobrażać jedynie potęgę skompromitowanego Rozumu. Sztuka mięsa opowiada o przemianach, do jakich doszło na gruncie kulturowego postrzegania tego, co somatyczne. Oddaje poetycki namysł nad najbardziej asymbolicznym i horrendalnym z wymiarów ciała, które pozostaje w dezintegrującej władzy śmierci, w dziedzinie wstrętu. Książka jest analizą motywu mięsności, którego literackie realizacje sprzyjały refleksji nad najistotniejszymi problemami ponowoczesności. Stanowi ona zarazem punkt wyjścia dla dzisiejszych rozważań nad ciałem realnym oraz znaczeniami kategorii abiektu.