O książce "Usadowiwszy się na jednym z dwóch leżaków ustawionych w cieniu palm, Riva wsparła się na poduszkach i zamyśliła się. - Marzysz o raju, Rivo? Otworzyła gwałtownie oczy, czując, jak przyspiesza jej tętno. Damiano szedł w jej stronę po piasku. Miał bose stopy, lekkie lniane spodnie i rozpiętą koszulę, która powiewała na wietrze, odsłaniając brązowy tors. - Nie muszę. Mam go na wyciągnięcie ręki - stwierdziła, gdy znalazł się bliżej." Fragment książki   Riva zatrzymała samochód przed kamiennym budynkiem znajdującym się na skraju tętniącej niegdyś życiem wiejskiej posiadłości. W oddali dostrzegła stary, opuszczony dwór o zabitych deskami oknach. Na zardzewiałej bramie wisiała tabliczka z napisem "Na sprzedaż". Jednak gdy wyszła z samochodu na wysypany żwirem dziedziniec, jej uwagę przykuł dom stojący bezpośrednio przed nią. Budynek dawnej wozowni wyglądał na jak najbardziej zamieszkany. Stało przed nim kilka innych samochodów, wśród nich lśniące czarne porsche. Pogodny nastrój Rivy umocniły ćwierkające ptaki i promienie późnowiosennego słońca przebijające się przez liście drzew. Zamknęła swój mały samochód i ruszyła przez dziedziniec. To pierwsze zlecenie, przy którym będzie miała wolną rękę! Powierzono jej aranżację wyjątkowego pokoju w tym wspaniałym starym domu. Co za szansa! Dłonie drżały jej z podekscytowania, gdy naciskała mosiężny przycisk dzwonka. Jej portfolio najwyraźniej wywarło na kimś tak wielkie wrażenie, że postanowił wynająć akurat ją. A jeśli stanie na wysokości zadania, może być to początek wielkiej kariery. Skoro doceniono ją na tyle, by powierzyć taki projekt, być może pewnego dnia marzenia o posiadaniu własnego studia aranżacji wnętrz staną się rzeczywistością, a zmartwienia, jak związać koniec z końcem, odejdą w zapomnienie. - Madame Duval? Szykowna blondynka w grafitowym kostiumie, która otworzyła drzwi, zmierzyła wzrokiem o wiele mniej elegancki strój Rivy, uśmiechając się zagadkowo. - Nie. Madame nie ma w domu, ale czekamy na panią. Panna Singleman, prawda? Riva skinęła głową i podążyła za zapachem egzotycznych perfum kobiety po schodach, do głównej części domu. Dopóki blondynka nie otworzyła drzwi, Riva uważała, że wygląda elegancko w czarno-szarej tunice, którą zestawiła z krótką czarną spódnicą, ciemnymi legginsami i butami na płaskim obcasie. Teraz zaczęła się zastanawiać, czy nie powinna była włożyć elegantszych butów lub żakietu. - Proszę chwilkę zaczekać. Rozejrzała się i odkryła, że jest sama w dużym, słonecznym salonie z widokiem na dziedziniec. Ktoś, kto urządzał ten znajdujący się w sercu domu pokój, miał dobry gust i wyczucie stylu. Był pełen eleganckich mebli, a ściany zdobiły fotografie, na których widniały tropikalne wyspy z lotu ptaka, kolorowe ryby i najpiękniejsza okolona palmami plaża, jaką można sobie wyobrazić. - Czy mnie oczy nie mylą? Przecież to Riva Singleman! Głęboki, aksamitny głos z silnym akcentem poruszył każdy nerw jej ciała. Był niebezpiecznie znajomy. Obróciła się tak szybko, że uderzyła trzymaną w dłoni torebką o nogę stolika. O mało nie zrzuciła przy tym stojącego na nim delikatnego wazonu, wyglądającego na bardzo cenny. - Mam nadzieję, że to nie jest zapowiedź przyszłych wypadków. Stojący w drzwiach wysoki, śniady mężczyzna w ciemnym garniturze, o zbyt ostrych rysach, by można go było nazwać konwencjonalnie przystojnym, wyglądał dokładnie tak, jak go zapamiętała: nieskazitelnie ubrany, z ciemnymi włosami gładko zaczesanymi do tyłu. Jego twarz była znajomym labiryntem ostrych kątów: od wysokiego czoła i wydatnych kości policzkowych aż po arogancki nos i usta, które wykrzywił z dezaprobatą na widok jej niezdarności. - Damiano! Nawet jeśli był zaskoczony jej widokiem, nic po sobie nie pokazał. Każdy centymetr jego smukłego, zdyscyplinowanego ciała emanował dumą i pewnością siebie. Wszedł do pokoju, studiując ją przenikliwymi ciemnymi oczami, które niegdyś zdołały ją przekonać, by mu zaufała. A to bardzo wiele ją kosztowało. - Myślałam, że. - Nerwowo obracała w palcach szaro-czarne koraliki, które zwisały z jej szyi. Co on tutaj robi? Z tego, co ostatnio czytała, wynikało, że jego angielską przystanią było obecnie mieszkanie na najmodniejszym londyńskim przedmieściu, a nie to wiejskie ustronie. - Co myślałaś? - Zerknął przez ramię, podążając za jej wzrokiem. - To moja sekretarka - odpowiedział na jej milczące pytanie. - Jej zadaniem było umówienie twojej wizyty. I prawdopodobnie nie tylko to, pomyślała Riva, wspominając sznur znanych, olśniewających kobiet, które pojawiały się obok jego nazwiska w rubrykach plotkarskich. Szczególnie zapadł jej w pamięć wywiad z pewnego brukowca, w którym Magenta Boweringham - królowa śmietanki towarzyskiej i dziedziczka imperium spożywczego, a zarazem ostatnia z kochanek porzuconych przez jurnego Włocha - oznajmiła, że choć w innych dziedzinach życia wielokrotnie udowadniał cierpliwość i konsekwencję, to gdy przychodziło do płci pięknej, Damiano D'Amico wyjątkowo szybko się nudził. Pokręciła głową, starając się zrozumieć coś z tej sytuacji. Wpadające przez wysokie okno promienie porannego słońca tańczyły w jej zmierzwionych rudych włosach. - A Madame Duval.? - To moja babcia - poinformował. - Najwyraźniej nie powiedziano ci, że wyjechała. - Nie, nie powiedziano! - Oblała się gorącym rumieńcem i gwałtownie opuściła dłoń, gdy wzrok Damiana padł na koraliki, którymi bawiła się nerwowo. Czyżby jego babka była Francuzką? Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek jej o tym mówił. - Wiedziałeś o tym? - zapytała. - Wiedziałeś, że Redwood przyśle akurat mnie? - Jej nazwisko musiało przecież przynajmniej wzbudzić w nim ciekawość! Wzruszył jedynie szerokimi ramionami. - Zastanawia mnie - zaczął, nie odpowiadając na jej pytanie - jak to się stało, że dziewczyna, która zaledwie parę lat temu była handlarką na straganie, znalazła się na takim stanowisku. - Dzięki własnej pracy, Damiano! - Purpura na policzkach Rivy rywalizowała z kolorem jej włosów. - Ta dziewczyna ciężko pracowała! Ale dla ciebie pracować nie będzie! Powiem pani Redwood, że to była jedna wielka pomyłka. A teraz, jeżeli pozwolisz, już sobie pójdę. Rozgoryczenie ścierało się w niej z innymi, bardziej złożonymi emocjami. Zdecydowanym krokiem ruszyła korytarzem w stronę schodów. Powstrzymał ją dopiero głęboki, egzotyczny głos dobiegający zza jej pleców. - Na twoim miejscu nie robiłbym tego, Rivo. - Co chcesz przez to powiedzieć? Obróciła się. Damiano zdawał się przytłaczać wąski korytarz prowadzący do salonu, a ona mimo swych dwudziestu czterech lat poczuła się równie zmieszana jak wtedy, gdy była nieporadną dziewiętnastolatką, zachwyconą jego głosem, zniewalającą urodą, inteligencją i nieodpartym kontynentalnym urokiem. - Przysłano cię tu w konkretnym celu, a ja oczekuję, że spełnisz swoje zadanie. W przeciwnym razie bez wahania poinformuję twoją twardo stąpającą po ziemi pracodawczynię, że rezygnuję z usług jej firmy. Ciszę, która zapadła między nimi, zburzył warkot silnika odjeżdżającego samochodu. Jego sekretarka odjechała. Zostali sami! Krew pulsowała jej w uszach jak grzmiący bęben. Przecież to oczywiste. Damiano był dla Redwood cenniejszy niż ona. Jeśli odmówi współpracy z nim, a on doniesie o tym jej szefowej, zostanie zwolniona za utratę tak znakomitego klienta. - Sprawisz, że mnie zwolnią? Znów wzruszył ramionami. - Sama do tego doprowadzisz. Albo  nie. Wybór należy do ciebie. A jeśli dokona niewłaściwego wyboru, nie posłucha go, Damiano ją zniszczy. Tak samo, jak zniszczył jej ukochaną matkę. Bo gdyby nie jego okrucieństwo, Chelsea Singleman z pewnością wciąż by żyła. - Wracaj do salonu - polecił, całkowicie pewien władzy, którą dzierży. Wspominając, jak ciężko pracowała, by zdobyć to stanowisko, i jak wiele miała do stracenia, gdyby się teraz wycofała, Riva przepchnęła się obok niego. Ponieważ Damiano nie przesunął się, by ją przepuścić, otarła się ramieniem o rękaw jego marynarki. - Jeśli zrobisz to jeszcze raz, uznam, że zachęcasz mnie do czegoś więcej niż skorzystanie z twoich usług przy aranżacji pokoju. A oboje pamiętamy, jak skończyło się to ostatnim razem, prawda? Wykorzystał ją - bezwzględnie, z zimną krwią - używając zabójczej mieszanki nonszalanckiego uroku i magnetyzmu. Była zbyt naiwna i niedoświadczona, by zorientować się, że prowadzi z nią wyrachowaną grę. Zdała sobie z tego sprawę dopiero wtedy, gdy jej duma i godność były już w strzępach! - Nie zachęcam cię do skorzystania z moich usług. Ty mnie do tego zmuszasz. - Tak samo pewnie wmówiłaś sobie, że to ja zmusiłem cię. ile to już minęło?... Cztery i pół. prawie pięć lat? Ku jej zaskoczeniu obrazy, które przywołały te słowa, wciąż przyspieszały jej tętno. Wspomnienie dotyku ciepłych, wprawnych dłoni sprawiło, że zarumieniła się ze wstydu. Dlatego że nie opierała się wtedy jego wprawnym rękom, z radością przyjmowała ich pieszczoty, biorąc delikatność za czułość, a zimne, wyrachowane uwodzenie - za coś o wiele poważniejszego. - Nie. Po prostu byłam wtedy głupia - wymamrotała gorzko. W kącikach ust mężczyzny majaczył pozbawiony humoru uśmiech. - Trudno mieć mi za złe, że chciałem poznać prawdę. Bo Riva okłamała go - i to poważnie! Ale tylko dlatego, że było jej wstyd, tak potwornie wstyd. Rozzłościł się na nią, podejrzewała jednak, że jeszcze bardziej wściekły był na siebie. Być może odkrycie, że wykorzystał dziewicę, chcąc zniszczyć Chelsea Singleman, przyprawiło go o wyrzuty sumienia. Jeżeli, oczywiście, posiadał sumienie! W jej zielonych oczach lśnił cały wachlarz emocji. Wydusiła oskarżycielskim tonem: - Zniszczyłeś życie mojej mamie. Usta Damiana wykrzywił ponury grymas. - Bo nie dopuściłem do jej małżeństwa z moim wujem? Byłbym winien zaniedbania, gdybym tego nie zrobił. Zresztą jestem pewien, że prędko o tym zapomniała. Kobiety takie jak Chelsea i, co przykro mi stwierdzić, takie jak ty, cara, nie rozpaczają długo nad jedną utraconą możliwością. Jeśli twoja mama jeszcze tego nie zrobiła, z pewnością szybko znajdzie jakiegoś innego bogatego frajera, który padnie ofiarą jej chytrych sztuczek. Serce Rivy przeszył ból tak ostry jak smagnięcie biczem. Musiała się bardzo postarać, by nie rzucić się na niego i nie zetrzeć mu z twarzy pogardliwej miny. - Moja mama nie żyje! Ta wiadomość zszokowała Damiana. - Przykro mi - wykrztusił. Mogłaby przysiąc, że naprawdę zrobiło mu się smutno, gdyby nie wiedziała, że nie jest zdolny do współczucia. Jak śmiał w ogóle tak mówić, skoro to przez niego mama pogrążyła się w rozpaczy, która doprowadziła ją do śmierci, i to w tak młodym wieku? - Jak to się stało? - zapytał. - A co cię to obchodzi? Na jego twarzy malowało się zniecierpliwienie. - Powiedz mi. Nie chciała, bo zbyt wiele bólu sprawiało jej opowiadanie o mamie, tryskającej życiem młodej kobiecie, która kazała Rivie mówić do siebie po imieniu. Zwłaszcza nie uśmiechało jej się opowiadanie o niej mężczyźnie, którego miała nadzieję już nigdy nie zobaczyć. Jego spojrzenie jednak dawało jej do zrozumienia, że nie zniesie sprzeciwu. Wreszcie uległa i powiedziała: - Jeśli naprawdę musisz wiedzieć, przez pomyłkę przedawkowała leki, które brała na depresję. - Nie dodała, że mama popiła je alkoholem. Lekarze stwierdzili, że była to zabójcza mieszanka. - Kiedy to się stało? - Ponad rok temu. - Naprawdę bardzo mi przykro. Zaśmiała się gorzko. - Daj spokój. To przez ciebie wpadła w depresję po zerwanych zaręczynach z mężczyzną, którego kochała! - Uważasz, że to ja jestem za to odpowiedzialny? - Nie ma co się oszukiwać. - Otóż to. Dobrze wiesz, dlaczego Marcello zerwał zaręczyny. Przyjrzeliśmy się twojej matce i okazało się, że pozostawia wiele do życzenia. Tak samo zresztą jak i ty. - Tylko ty tak uważałeś! - Marcello był zbyt oczarowany ładną buzią i błękitnymi oczami, by dostrzec, co kryje się pod promiennym uśmiechem i chytrze obmyśloną maską. Ale choć twoja matka uraczyła wuja nieco podkoloryzowaną wersją prawdy, to nie on usłyszał najbardziej rażące kłamstwa! Riva wzdrygnęła się na wspomnienie pajęczyny kłamstw, którą utkała wokół siebie, swojego pochodzenia i przeszłości. Naiwnie myślała, że Damiano nigdy nie pozna prawdy.  - A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko, zajmijmy się pracą - zarządził, przepuszczając ją w drzwiach. Riva podporządkowała się, zadowolona, że porzucił przykry temat. Obserwował jej ruchy, gdy schodziła po schodach do pokoju, który chciał urządzić. Nie mógł nie zauważyć jej dumnie zadartej głowy i prostych jak struna pleców. Miała charakter, to trzeba jej było przyznać. Ze swymi ognistymi włosami, mlecznobiałą cerą i biustem, który trudno byłoby nazwać obfitym, nie przypominała wysokich, długonogich blondynek, z którymi zwykle się spotykał. A mimo to było w niej coś. coś, co pociągało go i drażniło jednocześnie. Musiał przyznać przed sobą, że wciąż pragnął tej istotki, tak jak pragnął jej od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzał ją w willi wuja. Gdy Marcello oznajmił mu, że zamierza wziąć ślub, Damiano ucieszył się. Wuj, brat jego nieżyjącego ojca, od dziesięciu lat był wdowcem. Przyjął więc zaproszenie Marcella i wybrał się do willi, w której miał poznać jego wybrankę. Nie spodziewał się jednak kobiety o połowę młodszej od wuja, w dodatku z dorosłą córką! Na początku sądził, że są siostrami. Mówiły sobie po imieniu, ubierały się w takie same długie kwieciste spódnice i obie miały długie, proste włosy, tyle że jedna z nich była ognistym rudzielcem, a druga - platynową blondynką. Od początku wydawały mu się podejrzane. Kim były? Skąd się wzięły te kobiety z kadzidełkami, sznurami koralików i ręcznie robionymi sandałami, które zresztą młodsza z ich dwójki chętnie zrzucała ze stóp? Poza tym która kobieta, nie mając jeszcze czterdziestu lat, chciałaby się związać z co prawda przystojnym, ale już niemłodym wdowcem? Chyba że pociągały ją nie tyle jego ciepło i serdeczność, co pozycja głowy jednego z najstarszych włoskich rodów, a także pieniądze i wpływy, które ten status za sobą pociągał. Marcello wyznał Damianowi, że poznał je, gdy sprzedawały ręcznie robioną biżuterię na straganie w angielskiej nadmorskiej miejscowości, a Damiano natychmiast postanowił, że musi dowiedzieć się o nich czegoś więcej. Wuj był zbyt zadurzony w młodej narzeczonej, by przejmować się takimi sprawami. Damiano zaangażował w śledztwo swoich pracowników, a sam zajął się wydobywaniem informacji od córki. Był przy tym zdecydowany nie dopuścić, by w jakikolwiek sposób go otumaniła. Jej ojciec, jak mu wyznała, był oficerem Królewskiej Marynarki Wojennej. Dzielnym człowiekiem, odznaczonym za służbę ojczyźnie, którego często nie było w domu, gdy dorastała. Chelsea - jak przekonywała go Riva - mogłaby z powodzeniem wykorzystać talent plastyczny na przykład w dziedzinie grafiki reklamowej, ale ojciec sprzeciwiał się podjęciu przez nią pracy, uważając, że żona mężczyzny o jego pozycji nie powinna pracować. Jak wyznała z dumą, ojciec zapewnił Rivie doskonałe wykształcenie. Zginął w wypadku samochodowym podczas przepustki. Zostawił je - zaręczała - w dostatku, choć piękny dom, w którym mieszkali, po jego śmierci okazał się za duży dla niej i matki. Riva dała Damianowi więcej, o wiele więcej, niż się spodziewał, i to nie tylko informacji, o które mu chodziło. W jego policzku zadrżał nerw, gdy o tym pomyślał. Wciąż bowiem dręczyło go, że w pogoni za poznaniem prawdy pozbawił dziewictwa młodą dziewczynę. Uspokajał jednak sumienie powtarzaniem sobie, że idąc z nim do łóżka, ta wiedźma z pewnością starała się wcielić w życie jakiś własny chytry plan. Wzdrygnął się na myśl, co mogłoby się stać, gdyby uwierzył w jej opowieści. Zespół, któremu zlecił sprawdzenie przeszłości Rivy i Chelsea, potwierdził jego wątpliwości. Były kobietami z marginesu. Regularnie uczestniczyły w demonstracjach, co według Damiana jednoznacznie wskazywało na to, że ma do czynienia z wichrzycielkami. W dodatku, jak od początku podejrzewał, polowały na pieniądze. W opowieściach Rivy nie było ani grama prawdy. Jej rodzice nigdy nie zadali sobie trudu, by się pobrać. Riva wychowywała się w biednej okolicy, chodziła do przeciętnych szkół. Matka, której daleko było do kobiety sukcesu, imała się różnych zajęć, choć z trudem przychodziło jej utrzymanie najprostszej pracy. Ojciec najwięcej wspólnego z "marynarzem" - jak określała go zarówno Riva, jak i Chelsea - miał wtedy, gdy zajmował się rozładowywaniem barek. Przez wiele lat nosił nie mundur, a więzienne drelichy, odsiadywał bowiem zasłużoną karę za wyłudzenie. Zgodne z prawdą było jedynie to, że faktycznie zginął w wypadku samochodowym - w tym samym roku, gdy wyszedł z więzienia, w dodatku będąc pod wpływem alkoholu! Damiano wciąż był dumny z tego, że udało mu się wyrwać wuja ze szponów tych podejrzanych kobiet. Zasmuciła go wieść o śmierci Chelsea Singleman. Per amor di Dio! Nie byłby człowiekiem, gdyby w ogóle go to nie poruszyło! Strach było jednak pomyśleć, że gdyby poślubiła jego wuja, który zmarł półtora roku temu po krótkiej chorobie, a ten zostawiłby wszystko żonie, to po śmierci Chelsea cały majątek Marcella D'Amico przypadłby tej rudej oszustce! - I jak? - zapytał ostrym tonem. Riva rozglądała się po pomieszczeniu, które miało się stać pokojem do odpoczynku i robótek ręcznych. - Myśleliśmy o czymś w stylu śródziemnomorskim. Poradzisz sobie? Riva omiotła wzrokiem dość nieciekawy wystrój. - To pytanie czy rozkaz? - odezwała się Riva, widząc jego wrogie spojrzenie. Riva zatrzymała samochód przed kamiennym budynkiem znajdującym się na skraju tętniącej niegdyś życiem wiejskiej posiadłości. W oddali dostrzegła stary, opuszczony dwór o zabitych deskami oknach. Na zardzewiałej bramie wisiała tabliczka z napisem "Na sprzedaż". Jednak gdy wyszła z samochodu na wysypany żwirem dziedziniec, jej uwagę przykuł dom stojący bezpośrednio przed nią. Budynek dawnej wozowni wyglądał na jak najbardziej zamieszkany. Stało przed nim kilka innych samochodów, wśród nich lśniące czarne porsche.