„Nóż z Odessy” to zbiór wierszy na pozór apoetyckich, zbliżonychgraficznie (długi wers) i językowo (kolokwializmy) do prozy. Takżebudulec tej poezji ? życie, rzeczywistość ? wydaje się prozatorski.Wjednym z wierszy tego tomu poeta powiada jednak, iż „życie nie jestpowieścią”. Życie jest wierszem, chociaż szczególnie rozumianym.Swojeteksty bowiem Einzinger buduje z „gruzu, który gromadzą dni”, zodprysków rzeczywistości: z zasłyszanych zdań, strzępów myśli,fragmentarycznych sekwencji retrospektywnych, z popkulturowychcytatów, z rozmaitych mikroscenek, ze zdarzeń banalnych czy ? lepiej?marginesowych, uchodzących naszej uwagi. Rola „ja lirycznego” jest tuświadomie ograniczona, podmiot liryczny to swego rodzaju ukrytymontażysta, rejestrujący różne przejawy rzeczywistości i zestawiającyje ze sobą bez szczególnego związku i komentarza ? jako rzeczyrównoznaczne ? w swoisty poetycki „multisensoryczny klip”, byposłużyćsię określeniem jednego z krytyków. Ta „poetyka dowolności” otwieraogromne obszary wolności przed czytelnikiem, który staje się w tensposób aktywnym uczestnikiem procesu twórczego, może jeszcze inaczejniż autor porządkować opisane zdarzenia w lekturze oraz inaczej jeinterpretować. Liryka przeistacza się w metodę poszerzania własnej iczytelniczej świadomości, a zarazem staje się sferą pisarsko-czytelniczej wolności, miejscem wyzwalania się z niewoli konwencji,narzucających nam sposoby postrzegania, rozumienia i opisywania świata.?