Książka dość specyficzna, bowiem zaróno jest to powieść, jak i - do pewnego stopnia - proza dokumentalna (autentyczne postacie, wydazrenia). Przy czym fabularna konstrukcja stanowi pretekst do przywołania niektórych istotnych, czy tylko charakterystycznych momentów z naszej rzeczywistości od przedwojnia po lata osiemdziesiąte. A ta pięna i całkiem niepiękna polska przeszłość przepuszczona ostała przez szczególny filtr narracji w pierwszej osobie.