Wesele Stanisława Wyspiańskiego jest dramatem typowym dla epoki Młodej Polski, a równocześnie należącym do kanonu polskiej literatury i sztuki teatralnej. Autor opisuje w trzech aktach autentyczne wydarzenie, jakie miało miejsce 20 listopada 1900 roku ślub krakowskiego poety Lucjana Rydla z chłopką Jadwigą Mikołajczykówną. Pierwszy akt utworu utrzymany jest w konwencji realistycznej, natomiast w drugim akcie autor wprowadza symboliczno-wizyjną poetykę charakterystyczną dla modernizmu. Za jej pomocą przedstawia sytuację duchową narodu i podejmuje temat niepodległości Polski. Ostatni akt jest połączeniem obu konwencji i polemiką między inteligencją a chłopstwem na temat narodu. W dramacie pojawiają się symbole uosabiające lęki i marzenia Polaków i odnoszące się do historii Polski, między innymi: postacie Chochoł, Stańczyk, Rycerz Czarny,Wernyhora; przedmioty złoty róg, złota podkowa; sceny zgromadzenie chłopów z kosami czy chocholi taniec niemocy i słabości, przepowiadający niezdolność Polaków do wywalczenia niepodległości. Lektura licealna