?Książka Krzysztofa Siwczyka jest, jestem o tym najgłębiej przekonany, istotnym projektem zmierzenia się z ?metafizyką codzienności? (ze ?sprawami ? jak powiada Autor ? bieżącej metafizyki?). Ale w jej wymiarze szczególnym ? takim, który odnosi się do egzystencjalnych warunków ?bycia-w-kulturze?, do czytania i pisania, do życia (także) słowem i tekstem. Do zmagania się ? na przykład ? z ?przemocą fabuł? i z ?przemocą interpretacji siebie?,  ze ?zjełczałą fantazją? albo z porzuconą (niedoczytaną, niedopisaną) książką, która domaga się powrotu do dzieła. Chodzi tu przede wszystkim, jak sugeruje tytułowy i programowy esej zbioru, o osaczenie przez zmienny i wszystkożerny jakby mikrokosmos, osaczenie przez najprostsze zdarzenia, rzeczy, impresje, o ich nachalność jakby czy magmatyczność, która potwornieje, staje się niczym monstra w dawnych obrazach przedstawiających kuszenie świętego Antoniego Pustelnika. Ta monstrualność w przepływie, w przemijaniu, w koszmarnym śnie rozgrywa się pośród skrupulatnie zarejestrowanych form i okruchów życia, złogów i  majaków dzieciństwa, ale i ? w dialektycznym wiązaniu ? rodzicielstwa. Starego więc i nowego ? w palimpseście, w wężowym splocie. Czyny, maski, kostiumy oraz całe decorum egzystencji Krzysztof Siwczyk ukazuje tu w przejmujących spojrzeniach, eksponujących krnąbrną materialność, namacalność, sensualność i somatyczność przywoływanego przez siebie mikroświata, ale też jego kruchość, ułudność, fantazmatyczność, stałe nicowanie w nim komizmu przez trwogę i dramatu przez śmieszność. Towarzyszy temu gorączkowe, zadyszane poszukiwanie języka: aby dać odpowiednią materię słowu, a substancjom i wrażeniom ? słowo. Ze świadomością przy tym możliwości ograniczonych, podanych nawet radykalnej redukcji: ?Nie atakujesz jakichś większych tajemnic ducha, jedynie o nich czytasz?. To zaś oznacza w sumie sceptyczne ? ale budowane w granicach rozsądku ? credo: ?Zaufanie do języka, w którym jesteś pisany, zjawia się u ciebie na mocy akceptacji własnych ułomności??. prof. Zbigniew Mikołejko