Najnowsze, znakomite wiersze Leszka Elektorowicza mówią o sprawach ostatecznych i granicznych: o umieraniu, śmierci, drodze do tytułowego Królestwa i nadziei spotkania z Bogiem. Poeta umiał znaleźć dla tych doświadczeń oryginalną formę poetycką, uderzającą prostotą, skromnością, powściągliwością, a przecież tym bardziej dramatyczną. Liryki Elektorowicza są jednocześnie modlitwą, zapisem cierpienia, miłosnym wyznaniem, eschatologiczną wizją i epitafium pisanym samemu sobie. Ale są także poruszającym świadectwem ludzkiej drogi z ciemności ku ostatecznemu oświeceniu i jasności. Nie przypadkiem, jak sądzę, wraca w tych wierszach motyw blaksu, który, przypomnijmy, jako claritas jest wedle św. Tomasza jednym z podstawowych wyznaczników piękna. Tym blaskiem formy świecą też liryki Poety. Wraz ze świetnie przyjętym przez krytykę i czytelników Rąbkiem Królestwa zajmą osobne i szczególne miejsce w naszej najnowszej literaturze. Maciej Urbanowski