Plany Korpusu Inżynierów Wojskowych i jego kontynuatorów to wybitne dzieła kartografii warszawskiej, szczegółowo dokumentujące zmiany przestrzeni miejskiej od 1822 do 1859 roku. Plan z 1825 roku, jeden z pierwszych w serii, jest przykładem najwyższego kunsztu pomiarowego, kartograficznego i estetycznego. Warszawa w 1815 roku zyskała rangę stolicy Królestwa Polskiego doby konstytucyjnej. Wchodziła w ten nowy okres dziejów zubożała, wyniszczona okupacją pruską i wojnami napoleońskimi. Jej ówczesny obraz tworzyły nieodnawiane kamienice i kościoły, opuszczone pałace, zdewastowane ogrody publiczne. W ciągu 15 lat została jednak nie tylko odbudowana z zaniedbań, ale zyskała liczne budowle klasycystyczne, zarówno monumentalne, jak i mieszkalne. W zmianach tych uczestniczył Korpus Inżynierów Wojskowych, którego prace służyły regulacji oraz projektowaniu ulic i placów i w którym służbę pełnili także znamienici architekci.