Średniowieczna wiedza lekarska, dietetyczna i kulinarna, którą znała Hildegarda, była przede wszystkim tradycją praktyki leczniczej. W czasach św. Hildegardy medycyna i dietetyka miały dwoisty charakter wiedzy i praktyki. Początkowo w nielicznych jeszcze szkołach klasztornych, a później na wydziałach lekarskich czytano i objaśniano pisma Hipokratesa, Galena i autorów arabskich, przede wszystkim Awicenny. Naturalna terapia i znajomość leczniczych właściwości roślin stanowiła w czasach Hildegardy z Bingen bardzo ważną część medycyny. Ziołolecznictwo, bardzo wówczas rozpowszechnione, nie miało jednak jeszcze dostatecznych podstaw w teorii, lecz niewątpliwie w dużej mierze oparte było na praktycznych obserwacjach i doświadczeniach. Hildegarda z Bingen dzięki ogromnemu doświadczeniu dobrze znała działanie poszczególnych roślin leczniczych, ziół i przypraw. Działanie to zostało potwierdzone przez naukę dopiero wiele wieków później. Stosowała i zalecała w diecie proste leki roślinne, i to na ogół z ziół pospolitych, rosnących wówczas wszędzie. Sama nowych ziół nie odkryła, wykorzystywała te, które były znane od dawna.

Nieodgadniony do końca Wszechświat legł u podstaw prastarej wiedzy leczniczej, którą posługiwała się św. Hildegarda z Bingen. Stosowała swoją wiedzę odnośnie do człowieka żyjącego w kontekście całej przyrody, co jest szczególnie trafną intuicją z dzisiejszego punktu widzenia. Stworzyła koncepcję integralnego współdziałania wszystkich pierwiastków w człowieku, w którym jak w zwierciadle odbija się cały kosmos. Człowiek ukazany jest w pismach św. Hildegardy jako mikrokosmos istnieje w ścisłym oddziaływaniu z czterema żywiołami świata: ogniem, wodą, powietrzem i ziemią, z których składa się zarówno świat, jak i ludzki organizm.

Kuchnia oparta o wiedzę i praktykę św. Hildegardy to naturalny sposób na zdrowe życie, wypełnione wybornym smakiem znakomitych potraw.