Fania Lewando przed wojną prowadziła w Wilnie popularną restaurację serwującą wybrednym gościom wegetariańskie specjały kuchni Żydów aszkenazyjskich.

Łączyła nieoczywiste smaki, gotowała zdrowo, mając świadomość, że tylko bezmięsna dieta i odpowiednia dawka witamin mogą zapewnić dobre samopoczucie.

Jej kulinarny kunszt był szeroko ceniony, nic więc dziwnego, że zaproponowano jej, by wypłynęła w ekskluzywny rejs jako szefowa kuchni serwującej koszerne potrawy na statku Batory.

Potrawami Fani zachwycały się wileńska śmietanka towarzyska i lokalna bohema,
nad ich smakiem rozpływał się też Marc Chagall. Chociaż wywodziła się ze skromnego domu, kulinarny talent przyniósł jej sławę wykraczającą daleko poza Wilno. Tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej zdążyła wydać książkę, w której zgromadziła proste, lecz wyśmienite przepisy.

W 1941 roku ślad po Fani zaginął, a książka przepadła w wojennej zawierusze. Po latach została przez przypadek odnaleziona na targach antykwarycznych. Gdyby nie niezwykły zbieg okoliczności, nigdy nie odkrylibyśmy oryginalnych przepisów na:

To więcej niż książka kucharska. To opowieść o smakach, które przeniosą nas do przedwojennego Wilna, przybliżą aszkenazyjskie receptury i ideę Tikkun Olam – czynienia świata lepszym dla siebie i innych.