W polskiej historiografii problematyka dotycząca spraw Polski na konferencji paryskiej nie ma zbyt bogatej spuścizny. Najprawdopodobniej wynika to z pewnych uwarunkowań politycznych - w okresie międzywojennym nie była nadmiernie eksponowana z racji roli, jaką odgrywał na tej konferencji lider Narodowej Demokracji, Roman Dmowski. Po II wojnie światowej podejmowana była incydentalnie, chociaż niewątpliwym osiągnięciem jest wydanie źródeł do tej tematyki zamieszczonych w trzech tomach. Stąd potrzeba przybliżenia tej problematyki wydaje się bardzo zasadna.
Recenzowana książka ma formę opracowania naukowego, ale przedstawione jest ono bez nadmiernego „przeciążenia” aparatem naukowym, co winno spowodować większa przystępność dla masowego odbiorcy. Nie oznacza to, że autor nie stosuje w pracy rygorów wyznaczanych przez warsztat naukowy historyka. Została napisana ona jako efekt wnikliwych badań źródłowych, starannego przestudiowania literatury przedmiotu i co więcej krytycznego podejścia do pewnych lansowanych mitów stereotypów. Szczególnie wyeksponować należy stopień wykorzystania w niej źródeł drukowanych i opracowań wspomnieniowych. Wykorzystana została także literatura obcojęzyczna. Natomiast to, iż książka pisana jest przez bardzo doświadczonego historyka, o ogromnym dorobku pisarskim, sprawia o rzetelności przekazu historycznego i unikaniu subiektywizmu w ferowanych ocenach i ustaleniach.