Leksem ki pojawił się w japońszczyźnie wraz z falą innych zapożyczeń z języka kontynentalnego sąsiada, sytuującego siebie w centrum regiony jako Państwo Środka. Zagościł w niej jednak na dobre, a nawet w charakterystyczny sposób zawłaszczył rozległą sferę znaczeń odnoszących się do życia wewnętrznego człowieka, jego charakteru, temperamentu, gustów i upodobań, obaw oraz lęków, sposobów i motywów działania. Jego produktywność frazeologiczna i zdecydowanie potoczny charakter sensów i obrazów zawartych we wszystkich idiomach wyraźnie ukazują, że jest on wprawdzie po części dalekim echem dawnych doktryn filozoficznych przejętych z Kontynentu, ale w kęgu japońszczyzny odzwierciedla codzienną wiedzę na temat sfery duchowej i mentalnej, tłumaczy - w sposób może nauwny psychologicznie, ale poparty codziennymi obserwacjami - to, jakie siły duchowe działają w człowieku, do jakiego stopnia sprawują kontrolę nad jego zachowaniami oraz jak trudno je dostrzec i w pełni rozpoznać. Czytelnik będzie miał okazję zetknięcia się z niezwykle interesującym fragmentem semiotyki i antropologii tego unikatowego pod każdym względem kręgu językowego.