Książka stanowi opis najważniejszych wzorców gatunkowych i technik językowego kreowania żartu wyzyskiwanych w twórczości komicznej. Analizowany w niej materiał pochodzi z 14 czasopism humorystycznych wydawanych w Łodzi, w latach 1918?1939. Perspektywa językowo-tekstologiczna, widoczna w próbie wyznaczenia granic między gatunkami humorystycznymi, omówieniu ich własności strukturalnych, stylistycznych, pragmatycznych i poznawczych oraz przedstawieniu najważniejszych dla łódzkich twórców modeli dowcipu językowego, uzupełniona jest kontekstem prasoznawczym ? analizą lokalnego rynku prasowego w międzywojniu ze szczególnym uwzględnieniem znaczenia prasy humorystycznej. Publikacja jest uzupełnieniem wiedzy o krajowym czasopiśmiennictwie satyryczno-humorystycznym, daje też pełniejszy obraz łódzkiej kultury dwudziestolecia międzywojennego. Pośrednio zawiera odpowiedzi na pytanie, jakie były potrzeby kulturalne wielu ówcześnie żyjących łodzian. Może zainteresować nie tylko naukowców, ale wszystkich miłośników humoru i kultury Łodzi. (...) Siłą Autora monografii są mistrzowskie analizy ? drobiazgowe i oparte na stosownej erudycji oraz pokazujące pazur filologa, czyli ujawniające analityczny talent, polegający na dostrzeganiu w wypowiedzi konkretnych zjawisk, pochodzących z różnych płaszczyzn jej gatunkowej organizacji. Siłą Autora są też subtelne interpretacje genologiczne, pozwalające uchwycić nie tylko niepowtarzalność aktualizacji wzorca gatunkowego, lecz jego humorystycznej adaptacji. Siłą Autora jest więc bez wątpienia warsztat filologa bardzo wysokiej próby (...) fragment recenzji wydawniczej