Stefan Kisielewski charakteryzował Bunt Młodych (od 1937 r. Politykę), jako pismo o charakterze intelektualistyczno-rewolwerowym. W swojej głośniej powieści Sprzysiężenie pod tytułem Polityka i Sztuka opisywał środowisko Buntu, pisał: rewolwerowość miała w rzeczywistości charakter czystko intelektualny i raczej abstrakcyjny polegała po prostu na mówieniu prawdy, () głoszeniu z pasją i z upodobaniem myśli i idei niepopularnych, wreszcie na wykrzykiwaniu z rozkoszą rzeczy, o których nie lubili mówić nawet po cichu wszyscy inni; istnieją takie sprawy, milcząco wyklęte i wykreślone ze słowika zarówno przez rząd, jak i przez opozycję, zarówno przez prawicę, jak i przez lewicę i przez centrum, zarówno przez burżuazję, jak i przez proletariat słowem sprawy nieprzyzwoite. A w takich sprawach lubował się cały zespół Polityki i Sztuki gorąco przekora i ukochanie prowokacji intelektualnej, stosowanej wobec ludzi o nazbyt ustalonych i zaskorupiałych poglądach, były w tej redakcji legitymacją członkowską.

Książka opisuje fenomen jednego z najciekawszych środowiska intelektualnego okresu dwudziestolecia międzywojennego. Bunt Młodych był początkiem drogi wielu wybitnych postaci, takich jak: Jerzy Giedroyc, Adolf i Aleksander Bocheński, Ksawery i Mieczysław Pruszyńscy, Kazimierz Studentowicz, Stefan Kisielewski i wielu innych. Dorobek pisma jest świadectwem poszukiwań intelektualnych dróg w czasach pochodu totalitaryzmów, zmagań z polską formą. Pod hasłem mocarstwowości skrywał się program będący syntezą konserwatyzmu Bobrzyńskiego i rewolucjonizmu Brzozowskiego. Historia myśli politycznej Buntu wprowadza w genealogię polskiej inteligencji, która wzrastała w wolnym państwie, po 1945 r. zdawała egzamin z politycznej dojrzałości.